Antoni Rudnicki urodził się 7-go marca 1920 roku w Bzite (gmina Krasnystaw), w majątku rodzinnym Rudnickich. W roku 1935 przyjeżdża wraz z rodziną do Otwocka, gdzie jego ojciec ma nadzieję wyleczyć matkę z gruźlicy. Tu kończy szkołę podstawową przy ulicy Moniuszki. Za dobre wyniki w nauce zostaje skierowany do dalszej nauki w Gimnazjum Ojców Kapucynów w Łomży. Tam zostaje harcerzem i do końca swojego życia jest ściśle emocjonalnie związany z ideałami harcerstwa. Wielokrotnie w swoim życiu podkreślał, że trzeba służyć Polsce i ludziom. Po ukończeniu gimnazjum wraca do Otwocka, gdzie przebywa do czasu wybuchu II Wojny Światowej.
W czasie okupacji hitlerowskiej zdaje maturę na tajnych kompletach u profesora Leona Błażejewicza. Zostaje zaprzysiężony jako żołnierz Armii Krajowej Obwodu „Obroża”, IV Rejon „Fromczyn” i przyjmuje pseudonim “Korab”. Jest żołnierzem oddziału specjalnego Kedywu, podkomendnym legendarnego dowódcy “ZZ” kapitana Zygmunta Migdalskiego. Bierze udział w akcjach wysadzania pociągów w Pogorzeli Warszawskiej. Całą okupację walczy codziennie narażając się na dekonspirację i śmierć. Jest na tyle wiarygodnym żołnierzem Polski Walczącej, że dostaje zadanie przeprowadzenia rozmów ostrzegających z ludźmi, których zachowanie wskazuje na chęć współpracy z okupantem. Zrównoważony, inteligentny potrafi odwieść od podjęcia współpracy z wrogiem.
Po wkroczeniu wojsk radzieckich i polskich do Otwocka w 1944 roku zgłasza się do Wojska Polskiego. Walczy na Wale Pomorskim a po wojnie w Bieszczadach z UPA. W dniu 27 października 1945 roku żeni się z Bogusławą Wandą Anną Podolską. W 1946 roku na świat przychodzi syn Krzysztof, a w 1948 roku córka Wanda. W roku 1953 broni tytuł magistra prawa.
Po roku 1956 aktywnie włącza się w nurt powrotu do prawdziwych ideałów harcerstwa. W październiku 1956 r. zostaje Komendantem Hufca Związku Harcerstwa Polskiego w Otwocku, propaguje harcerski styl życia, służbę dla Polski. Organizuje biwaki i obozy dla biednej młodzieży, która nie mogłaby nigdy wyjechać na letni wypoczynek. U Antoniego Rudnickiego najważniejszym zadaniem na biwakach i obozach było nawiązanie bliskiej braterskiej więzi z wszystkimi uczestnikami i zaszczepienie miłości do Polski.
Za czasów komendantury dh. Antoniego Rudnickiego rozwinął się wydział „Nieprzetartego Szlaku” zajmujący się dziećmi przebywającymi w otwockich sanatoriach. W kronikach odnotowano duże kilkusetosobowe zgrupowanie obozów w Białej Górze k. Tomaszowa Mazowieckiego. W swojej długiej drodze adwokata i kierownika zespołu adwokackiego starał się być przyzwoitym człowiekiem. Wychował kilku znakomitych prawników, którzy do dzisiaj go wspominają jako wyjątkowo prawego i dobrego kolegę.
Za udział w II Wojnie Światowej odznaczony został licznymi orderami i krzyżami zasługi: Krzyżem Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Armii Krajowej, Krzyżem Partyzanckim, Krzyżem za Zasługi dla ZHP, medalem Komisji Edukacji Narodowej. Antoni Rudnicki założył Społeczny Komitet Odbudowy Pomnika Marszałka Józefa Piłsudskiego w Otwocku. Marzył o tym, aby zniszczony przez sowieckiego najeźdźcę pomnik wrócił na swoje miejsce w Parku Miejskim w Otwocku.
Mecenas Rudnicki jest dla pokolenia uczniów szkoły nr 3 w Otwocku urodzonego w latach 1940 – 1950 ideałem człowieka kochającego Polskę i jej naród, przez całe życie realizującego to, co najważniejsze – hasła: BÓG – HONOR – OJCZYZNA.
Harcmistrz Antoni Rudnicki zmarł 2-go kwietnia 2003, został pochowany na cmentarzu w Otwocku.
Materiał opracowany przez p. Wandę Rudnicką oraz p. Jarosława Kozłowskiego.
Zdjęcia pochodzą m.in. ze zbiorów: Wandy Rudnickiej, Waldemara Deki oraz Zbigniewa Iwaszkiewicza.
